در حقوق بین المللی اقامت و اقامتگاه جایگاه بخصوصی دارند. بین اقامتگاه و محل سکونت تفاوت وجود دارد، محل سکونت ممکن است متغیرباشد ولی اقامتگاه باید مشخص باشد . ممکن است تبعه ی یک کشور در کشوردیگری ساکن باشند اما اقامتگاه اصلی آن همان کشور اصلی خودش است. اقامتگاه هرشخص، مکان معینی از یک کشور است که رابطه ای مادی و حقوقی بین کشور و فرد ایجاد می کند.

اصول اقامت و اقامتگاه

اصل اول:

• هر شخصی بابت انجام تکالیف قانونی خود و برخورداری از حقوق خود باید اقامتگاه داشته باشد .

اصل دوم :

• اصل وحدت اقامتگاه و نداشتن بیش از یک اقامتگاه است.

اصل سوم :

• اصل اختیاری و قابل تغییر بودن اقامتگاه است.

انواع اقامتگاه

• اقامتگاه مدنی اشخاص حقیقی
• اقامتگاه مالیاتی
• اقامتگاه اشخاص حقوقی
• اقامتگاه بین المللی

اقامت

اقامت به معنای سکونت و مسکن می باشد. در حقوق بین المللی با دو نوع اقامت موقت و دائم روبرو می شوید. اقامت موقت به زمانی گفته می شود که افراد با ویزای توریستی و با قصد سفر، در کشور دیگری اقامت می کنند. این مجوز برای مدت مشخصی صادر می شود.

اقامت موقت

اکثر کشور ها اقامت یک یا دو ساله برای متقاضیان صادر می کنند. اقامت موقت می تواند تا پنج سال اعتبار داشته باشد. نکته قابل توجه این است که چندماه قبل از پایان اعتبار باید برای تمدید اقامت اقدام کنید. پس از چند سال اقامت موقت باید برای اخذ اقامت بلند مدت درخواست دهید که هر کشور قوانین خاص خود را برای اقامت بلند مدت دارد. اقامت بلند مدت علاوه بر نداشتن محدودیت زمانی، نیازی به تمدید مجوز اقامت نخواهد داشت.

لازم به ذکر است که بر اساس تصویب قانون جدید، امارات متحده عربی ورود اتباع 13 کشور را به خاکش ممنوع کرد. این کشورها که عمدتا اسلامی هستند عبارتند از: ایران، افغانستان، لیبی، یمن، الجزیره، کنیا ، عراق، پاکستان، ترکیه، سومالی، تونس، سوریه و لبنان.

بر اساس قوانین و ضوابط تصویب شده جدید که محدودیت های سختی را برای کشور های تعیین شده مشخص کرده است، مهم است بدانید مهاجران فقط درصورتی می توانند ویزای امارات را دریافت کنند که ویزای سرمایه گذاری از طریق خرید ملک داشته باشند.